चढाई 'माऊंट सेंट हेलन्स'ची.. (उत्तरार्ध )

 'माऊंट सेंट हेलन्स चढणं' हे ट्रेकर्स वर्ल्ड मधलं मानाचं पान.. एकतर जिवंत ज्वालामुखीमुळं निर्माण झालेलं वलय आणि दुसरी त्या ट्रेकची कठीणता.. 

वॉशिग्टन स्टेटच्या नैऋत्य दिशेला (SouthWest) स्थित हा पर्वत पोर्टलँडपासून दीड तासाच्या अंतरावर तर सिएटल पासून साधारण साडेतीन तासाच्या अंतरावर आहे.. 

पॅसिफिक नॉर्थवेस्ट भागातल्या बाकी ट्रेक्सपेक्षा खूप वेगळा असणारा हा ट्रेक.. समर आणि विंटर दोन्ही सिझन करता येणारा.. समर मध्ये कठीण पण नॉन टेक्निनल तर विंटर मध्ये पूर्णपणे टेक्निनल क्लाइंब.. दोन्ही सीझनसाठी दोन वेगळे मार्ग.. 

समर सीझनसाठी मॉनिटर रिज ट्रेल, जो क्लाइंबर्स बिव्होक येथून सुरू होतो.. जाऊन येऊन १० मैल.. आणि ४५९८ फूट उंच इतकी चढाई.. थोडक्यात अशक्य उंच चढ.. strenuous hike मध्ये याची गणना होते.. 

हा ट्रेल तीन भागात विभागलेला आहे.. 

• 
  Ptarmigan Trail.. जो फॉरेस्ट मधून जातो.. साधारण २ मैल अंतराचा हा ट्रेल १००० फूट चढाईचा आहे.. 
• Boulder Fields.. मोठमोठ्या दगड-धोंड्याचा ट्रेल.. अवघड असा साधारण २ मैलाचा हा ट्रेक २५०० फूट चढाईचा आहे.. 
• Ash Field.. ज्वालामुखीच्या राखेचा भूभाग.. साधारण १ मैलाचा हा भुसभुशीत राख आणि वाळू मिश्रित ट्रेल १००० फूट चढाईचा आहे.. 

हा ट्रेल चढायला साधारणपणे ५ ते ६ तास लागतात आणि तितकेच उतरायला ही!..  

मॉनिटर रिज ट्रेल चढण्यासाठी ऍथलिट असायची, प्रोफेशनल क्लाइंबर असायची आवश्यकता नाही.. पण तरीही इतका कठीण नक्कीच आहे कि जिथं चांगलाच कस लागेल.. त्यामुळं प्रॉपर ट्रेनिंग, mental physical फिटनेस, ट्रेकिंगची-हाइकिंगची सवय आवश्यक आहे.. असं म्हणतात Hiking is often a mental game.. मन स्ट्रॉंग असेल तर कल्पनेपलीकडंच्या, ताकदीपेक्षा जास्त गोष्टी ही साध्य करता येतात.. 

माऊंट सेंट हेलन्स चढण्यासाठी लागणाऱ्या परमिटमुळं ही ह्या ट्रेक ला आगळं वेगळं महत्व प्राप्त झालंय.. प्रत्येक दिवशी १०० लोकं म्हणजे १०० परमिट्स मिळतात.. महिन्याच्या एक तारखेला ती ओपन होतात आणि पुढच्या ५-१० मिनिटात सोल्ड आऊट ही होतात.. त्यामुळं एक महिना आधीपर्यंत तुम्हाला माहिती ही नसतं की तुम्ही कोणत्या दिवशी ट्रेक करणार आहात, किती दिवस ट्रेनिंगसाठी आहेत.. महिना ठरवून त्यातील शक्य असणारे, अजिबात शक्य नाही असे दिवस आधीच ठरवावे लागतात.. ग्रुप लीडरला हे परमिट घ्यावं लागतं त्याच्या ग्रुप मधल्या मेम्बरच्या नावासकट.. ग्रुप मेंबर्स बदलले तरी चालतात पण ग्रुप लीडर नाही.. ग्रुप लीडरला काही कारणास्तव शक्य झाले नाही तर पूर्ण ग्रुप कॅन्सल होतो.. कॅन्सल झालेले मेंबर्स, ग्रुप परमिट्स परत विकली जातात.. त्यामुळं परमिट मिळालं नाही तरी खचून न जाता रोज अपडेट्स पहात राहायचं.. आमच्या ग्रुप मध्ये माझ्या एका मैत्रिणीच्या नवऱ्याची एन्ट्री अश्याच एक कॅन्सल मेंबर परमिटमुळं झाली.. ते ही आधी दोन आठवडे.. 

.. कोण येणार कोण नाही, जुलै का ऑगस्ट करता करता शेवटी जुलै महिन्यात परमिट मिळतंय का पहायचं आणि नाही मिळालं तर ऑगस्ट मध्ये परत प्रयत्न करायचा असं ठरलं.. जुलै ऑगस्ट समर ट्रेल साठी खूपच पॉप्युलर असल्यानं परमिट मिळेलच ह्याची खात्री नव्हती.. जुलैच्या सुरुवातीला परमिट मिळालं तर मला फक्त ४-५ आठवडेच ट्रेनिंगसाठी मिळणार होते.. त्यामुळं जुलैच्या शेवटच्या आठवडा सगळ्यांसाठी योग्य होता.. आणि नशिबानं २९ जुलैच परमिट आम्हाला मिळालं.. 

The 29th Jully, It is! 

  

आता माझ्याकडं जूनचे ४ आठवडे आणि जुलैचे चे ४ आठवडे असे ८ आठवडे ट्रेनिंगसाठी होते..  

वर्षभर तसं माझं ट्रेनिंग सुरूच असतं.. जिमला जाणं, वजनं उचलणं मला मनापासून आवडतं.. आठवड्यातून २ दिवस वेट ट्रेनिंगसाठी मी ट्रेनरकडं जाते.. १ दिवस योगा, २ दिवस मशीनवर कार्डिओ आणि वीकेंडला long walks.. हे वर्षभर सुरूच असतं.. पण सेंट हेलन्स साठी लागणारा हायकिंगचा सराव माझ्याकडं नव्हता.. 

८ जून ला नाटकाचा प्रयोग झाल्यावर लगेचच मी हायकिंग ग्रुप जॉईन केला.. आणि १३ जूनला पहिली प्रॅक्टिस/ट्रेनिंग हाईक केली.. किंग्स माउंटन.. पहिलीच हाईक ती ही very challenging one.. ही हाईक करण्यासाठी हायकर्स प्रॅक्टिस हाईक करतात.. माझ्यासाठी ही हाईक 'मैं कितने पानी में हूँ' हे जोखण्यासाठी होती.. in and out 5 miles with 2500 foot elevation gain.. very steep but gradual gain.. ५ तासात ही हाईक पूर्ण केल्यावर कॉन्फिडन्स वाढला.. 

सेंट हेलन्स साठी अश्याच प्रॅक्टिस हाईकची गरज होती.. ते ही खांद्यावर ४-५ किलोचं वजन म्हणजे ४ लिटर पाणी, स्नॅक्स, लंच, लाईट जॅकेट इत्यादी इत्यादी असलेली सॅक घेऊन.. अक्टऊल ट्रेकच्या दिवशी लागणाऱ्या सामानाची लिस्ट बरीच मोठ्ठी होती..  

त्यानंतर प्रत्येक आठवड्याला कधी पिटॉक मॅन्शन-रोझ गार्डन, फ्लिकर-मार्कम हिल-कौन्सिल क्रेस्ट अश्या फॉरेस्ट पार्क, वॉशिंग्टन पार्क मधल्या ५-६ मैलाच्या २५०० उंच चढ असणाऱ्या छोट्या हाईक्स केल्या तर कधी मोठ्या challenging हाईक्स केल्या..   

टेबल माउंटन वॉशिंग्टन.. १२ मैल प्लस.. ३५०० फूट चढाई 

डॉग माउंटन वॉशिंग्टन.. ६ मैल प्लस.. ३००० फूट चढाई 

एन्जल रेस्ट ड्रॅगन रेस्ट.. १० मैल प्लस.. ३१०० फूट चढाई 

वजा दोन आठवडे.. 

कोणत्याही इव्हेंटसाठी शॉपिंग हा एक आनंददायी अनुभव असतो.. ऑनलाईन शॉपिंगमुळं ह्या अनुभवात नक्कीच बदल झालाय.. पण मैत्रिणी एकत्र आल्यात आणि शॉप्पिंगचे किस्से नाहीत हे अशक्य.. एकसारखे टी शर्ट, एकसारखे गॉगल्स खरेदी तर मस्ट.. ह्यापासूनच खरेदीचा श्री गणेशा झाला.. 

ह्या ट्रेकसाठी काही 'खास हव्यातच' अश्या गोष्टी होत्या.. उदाहरणार्थ, शेवटच्या पॅच मध्ये बुटात वाळू जाऊ नये म्हणून गेटर्स, पहाटे ट्रेकला सुरुवात करायची म्हणून हेड टॉर्च, मोठमोठ्ठे खडक दगड धोंडे चढताना हाताला इजा होऊ नये म्हणून गार्डन ग्लोव्हस..

एकदा ट्रेकचा फॉरेस्टचा भाग संपला कि बाकी सगळा ट्रेक उजाड असल्यानं जुलै ऑगस्ट मध्ये हायकिंग म्हणजे उन्हाचा त्रास.. म्हणून सकाळी सूर्योदयापूर्वीच ट्रेकला सुरुवात करायची कि जेणेकरून सूर्य डोक्यावर यायच्या आत ट्रेक पूर्ण होईल.. कधी, कोणाकडं, किती वाजता भेटायचं, कोण गाडी चालवणार हे सगळं नियोजन ही झालं.. आणि ग्रुप मध्ये सर्प्राइझिंग एन्ट्री झाली.. मैत्रिणीच्या नवऱ्याची!.. त्यानं स्वखुशीनं ड्रायव्हिंगची जबाबदारी घेतली.. 

The Day! 29th July.. 

पहाटे चारच्या सुमारास चढायला सुरुवात करायची ह्या हिशोबानं पहाटे अडीच वाजता गाडीला स्टार्टर मारायचा ठरवला.. पण निघे निघे पर्यंत तीन वाजलेच.. रोड कंडिशन्स, रस्त्याची कामं ह्यामुळं क्लाइंबर्स बिव्होक ट्रेल-हेड ला पोचायला पावणे पाच झाले..

निरभ्र आकाशात लुकलुकणारे तारे आज कितीतरी दिवसांनी पाहिले.. 

एकदम शांत अशी ही कॅम्प साईट.. कॅम्प साईट कसली जंगलातच झाडांच्या खाली गाड्यांचं पार्किंग.. आणि आत झाडीत ट्रेकर्सचे टेन्ट्स.. ना पाण्याची सोय ना लाईटची.. पण टॉयलेटची सोय मात्र आहे.. हे एकुलते एक टॉयलेट.. नंतर ट्रेक करून परत खाली येई पर्यंत कोणतीही सोय नाही.. शॉर्ट बिझनेस ट्रेलवर करायचा आणि बिग बिझनेस साठी स्वतःच्या पूप बॅग्स कॅरी करायच्या..   

मधूनच येणारा किड्यांचा आवाज.. हेडलाईट लावून ट्रेकच्या तयारीत असणारे ट्रेकर्स.. आणि आमच्या गप्पा ह्यांनीच काय ती शांतता भंग होत होती..

सकाळी ५:१० 

क्लाईम्बर्स रजिस्ट्रेशन लॉगबुक मध्ये आमची नावं, परमिट नंबर, गाडीचा रजिस्ट्रेशन नंबर लिहून एन्ट्री केली.. 

आणि 'मोरया' म्हणून ट्रेकला सुरुवात.. 

PC Prasad

कपाळावर हेडलाईट्स लावून, हातात वॉलकिंग पोल्स घेऊन अंधारात फोटो काढण्याचा अयशस्वी प्रयत्न ही केला..   

सुरुवातीचा जंगलातून जाणारा हा दोन मैलाचा साधारणपणे १००० फूट उंचीवर नेणारा Ptarmigan trail.. हा ट्रेल करण्यासाठी परमिटची आवश्यकता नाही..  

हा ट्रेल न थांबता पूर्ण करून ब्रेकफास्टसाठी थांबायचं ठरलं..   

सव्वा सहाच्या दरम्यान सूर्योदय असल्यानं दिवस फुटायला सुरुवात झाली होती.. 

Mount Adam in the background

PC Supriya

Ptarmigan trail.. खूप सुंदर सिनिक ट्रेल.. 

त्यात सकाळच्या उगवतीच्या प्रकाशात दिसणारे बर्फाच्छादित पर्वत.. 

फोटो काढत, रमतगमत हा ट्रेल पूर्ण करायला पावणे दोन लागले.. 

सकाळी ७:००

निघाल्यापासूनचा पहिला ब्रेक..

सकाळपासून काहीही न झाल्यामुळं आता सणकून भूक लागली होती..

PC Supriya

 

ट्रेल संपल्या संपल्या समोर दिसते ते बोल्डर फिल्ड.. 

स्ट्रेचिंग, खाणं-पिणं, बायो ब्रेक असा २० मिनिटाचा मोठ्ठा ब्रेक घेऊन बोल्डर्स चढण्यासाठी सज्ज झालो..

  

PC Anjani

हे बोल्डर्स चढणं म्हणजे चढाईचा कहर आहे.. नेमका असा ट्रेल नसल्यानं लाकडी पोल मार्करवर लक्ष ठेवत आपणच आपला मार्ग काढायचा..
मोठ्ठ्या मोठ्या उंचीचे हे दगड चढताना दमछाक होते.. उंच आणि लांब ढांगा, अप्पर बॉडी आणि तोल सांभाळत चढत राहायचं.. हे बोल्डर्स जरी चॅलेंजिंग दमवणारे असले तरी चढताना मजा आली.. पण शेवटचा Weather Monitering Station पर्यंतचा पॅच संयमाची परीक्षा घेणारा होता.. 

दुसरा मोठ्ठा ब्रेक: १०-१५ मिनिट
Weather Monitering Station इथं बोल्डर्स फिल्ड संपून शेवटचा वोल्कॅनिक ऍशचा पॅच सुरु होतो असं वाचलं होतं.. पण त्या ही पुढं असणारे बोल्डर्स पाहून थोडी निराशा झाली.. लांबून फक्त बोल्डर्स आहेत असं दिसलं तरी बोल्डर्स आणि ऍश असं काहीसं असलेला हा पॅच.. दहा मिनिटातंच पुढं ऍश फिल्ड सुरु झालं.. 

सकाळी ७:२० दरम्यान सुरु झालेलं बोल्डर्स फील्ड साधारण पावणे दहाच्या दरम्यान संपलं.. २ मैल आणि २५०० फूट चढ ह्यासाठी ब्रेक धरून साधारण अडीच तास लागले.. 

सकाळी ९:४५

Climbing the Ash

बोल्डर्स सुरु झाल्यापासून लांबवर दिसणारी क्रेटरची रिम आता अगदी नजरेच्या टप्प्यात दिसत असली तरी अजुनी १ मैल लांब होती.. आणि तिथवर पोचण्यासाठी १००० फुटाचा चढ बाकी होता.. ज्यालामुखीच्या राखेतून आणि वाळूतून चढ चढणं खरोखरीच चॅलेंजिंग होतं.. आत्तापर्यंतच्या ट्रेक मधला शेवटचा आणि अतिशय अवघड भाग.. २-४ पावलं पुढं गेलं तरी एखादं पाऊल मागं यायचं.. कधीही न संपणारा असा हा चढ.. चढतच रहायचा.. जरा जोर देऊन भरभर चालायचा प्रयत्न केला तर तितकंच मागं यायला व्हायचं.. slow and steady with small strides हा मंत्र कामाला आला..  

शेवटची पाच पावलं.. काय असेल त्या रिम मागं? ह्या विचारात मी कधी रिमपाशी पोचले कळालंच नाही.. अवाक होऊन नुसती पहात उभी होते.. किती वेळ चढायला लागला हे आता गौण होतं.. नजरेचं पारणं फिटल्यावर ते विलक्षण विलोभनीय अद्भुत व्हीडिओत कैद करताना घड्याळाकडं नजर गेली.. ११ वाजत आले होते..  

Mt. St. Helen's Crater, Mt. Rainer at the back and Spirit Lake  

                                     crater view                                                360 view

पहिली उत्सुकता ओसरल्यावर, फोटो-व्हीडिओ रेकॉर्डिंग झाल्यावर, आजूबाजूचं निसर्ग सौंदर्य पहात बरोबर आणलेल्या सॅन्डविचेसवर ताव मारला.. 

वरून ५००० फूट खाली पाहताना चढून आलेली ऍश, बोल्डर्स खूपच भयावह वाटत होते.. नेमकं काय काय करून वर आलोय आणि आता हे सारं उतरून परत जायचंय हा विचार ही नको वाटत होता.. शांतपणे गार वाऱ्यात इथंच पडून राहावं असं वाटत होतं.. 

क्रेटरकडं पाहताना निसर्गाच्या ह्या अद्भुत निर्मितीचं खूप अप्रूप्य वाटत होतं.. आजूबाजूला इतकी सुंदरता आणि ह्या सुंदरतेच्या मध्ये एक जिवंत लाव्हा डोम.. किती तरी सुंदर विलोभनीय गोष्टी आकार घेत आहेत, नवीन ग्लेशियर तयार होत आहेत ते ही एका विध्वंसक पटलावर.. 

एव्हरेस्ट पण तसंच.. अन्नपूर्णा पण सतत लॅण्डस्लाइडस होत असून सुद्धा सृजनशील आहे.. दोन विरुद्ध, दोन टोकाच्या गोष्टी, स्टार्क काँट्रास्ट एकत्र.. दोन्हीत तीच ऊर्जा पण हेतू निराळा.. खरंच खूप आश्चर्यचकित व्हायला होत असं काही पाहिलं की.. सत्याची जाणीव होते..

ह्या सगळ्या अवाढव्य अगणित अज्ञात रहस्यात आपण किती क्षुद्र, तुच्छ आणि एक इटुकला पिटुकला कण, अंश आहोत हे कळतं..

डोमकड पाहत शांत बसून होते.. कृतज्ञता होती फक्त.. त्याच्या आणि माझ्या असण्याची आणि मला ते अनुभवण्याची, पाहण्याची संधी मिळाल्याबद्दलची..

  

दुपारी १२:१०

सव्वा बाराच्या सुमारास खाली उतरायला सुरुवात केली.. ऍश वरून उतरताना मज्जा येत होती.. पण ब्लॉल्डर्सवरून उतरणं जड जात होतं.. वर चढून येताना दिसत असणारे लाकडी पोल्स वरून दिसत नव्हते.. ऑल ट्रेल्स मॅप पहात पहात, अंदाज घेत उतरावं लागलं.. बऱ्यापैकी उन्हाचा तडाखा ही जाणवत होता.. फॉरेस्ट ट्रेल पाशी आल्यावर हुश्श करत ब्रेक घेतला.. अडीच पावणेतीन तासात इथवर आलो होतो..  

आता अगदी शेवटचं २ मैल अंतर राहिलं होतं.. ते ही नेहमीच्या सरावासारखंच टेरेन असणारं.. पण दमल्यामुळं आणि आता झालंय ह्या निःश्वासात ह्या होम स्ट्रेच साठी दीड तास लागला.. 

दुपारी चार वाजून पाच मिनिटांनी ऑफिशिअली ट्रेक संपला.. 

दुपारी ४:१०

अश्याप्रकारे पहाटे ५:१० ला सुरु केलेला ट्रेक ११ तासांच्या अखंड परिश्रमानंतर सफल संपूर्ण झाला.. 

Thank you Supriya, Anjani and Prasad for making this happen! ❤️

And Thank you for capturing these beautiful moments too! 💕

-मी मधुरा.. 

************************************************