ये मोह मोह के धागे...

ये मोह मोह के धागे... 

आज पुन्हा हे गाणं ऐकलं, निमित्य आपल्या लाडक्या पावसाचं... 

आज सकाळपासूनच पाऊस भुरभुरतोय.. हवेत मस्त गारवाय.. आपली BetweenU&Me platlist लावलीय.. 

खिडकीशी बसून पाऊस पाहातीय.. हातात गरमगरम कॉफीचा मग..

इतक्यात, 

ये मोह मोह के धागे..  गाणं सुरु झालं.. 

आणि

मन कसं गुंतत गेलं.. त्या नाजूक भावुक वेढ्यामध्ये, अगदी आपसूक...

हे धागे सोडवू तरी कसे?.. काही तुझ्या हातात आहेत आणि काही माझ्या.. एकमेकांना स्पर्श न करता सोडवणं तसं अशक्यच.. नाही का?.. तू तिथं दूरवर आणि मी इथं कुठंतरी.. दोन ध्रुवांवरचे आपण, तरी घट्ट विणले गेलेले.. एकमेकांमध्ये गुंतलेले.. काहीतरी अनामिक पण तरी अपूर्ण!

खरं तर तू भेटल्यापासून अपूर्ण असे काहीच वाटत नाही, पण तरी ही पूर्णत्वाची भावना नाही.. "तुझ्याशिवाय जगू शकणार नाही" ह्या बोथट वाक्यावर आता विश्वास ठेवावासा वाटतोय.. 

जगतो तर आहोतच आपण, आठवणींचे रंग भरत.. 'काश आप यहा होतें, तो जीने का मजा कोई और होता' असे म्हणत.. तुझा हात हातात घेऊन, बोटात बोटे गुंफून, तुला फील करत.. काहीही न बोलता बरेच काही सांगत..

ये मोह मोह के धागे
तेरी उगलियोंसे जा उलझे..

आठवत ही नाही मी कधी तुझ्या प्रेमात पडले.. जशी प्रेम ही भावना मनात आकार घ्यायला लागली, तेव्हापासून तूच तर त्याचं  मूर्त रूप आहेस.. कोणी त्याला क्रश ही म्हणत असतील पण माझ्यासाठी ते प्रेमच होतं, आहे आणि असेल.. त्या भावनेचं पुढं काय? हे ही माहिती नव्हतं.. पण मी माझ्या भावनांशी प्रामाणिक मात्र नक्कीच होते.. त्या भावना मी मनापासून जगले.. मग ते तुझ्याकडं पाहणं असो किंवा तुझी बाजू घेऊन भांडणं.. तुझं केसांत बोटं घालून गणितं सोडवणं असो किंवा वर्गात उभं राहून प्रश्नांची उत्तरं देणं.. रोज शाळेत सायकल लावताना तुझी सायकल कुठं दिसते का हे पाहणं असो.. सगळं नुकतंच घडतंय असं वाटतंय.. तुझा तो गोंडस चेहरा समोर आला कि असंख्य आठवणी दाटून येतात.. 

कोई टोह टोह ना लागे.. हेच खरं..

कधी समजलंच नाही आपल्याला ह्या भावना, हे भावनिक गुंते कसे हाताळायचे.. आपण त्यात अडकत होतो, हो ना?  तू माझ्यामध्ये अन मी तुझ्यामध्ये..

ह्या नात्याला तुझ्याकडून शिक्का मोहर्तब नसताना, ह्या नात्याला कसलंही भविष्य नाही हे लख्ख ठाऊक असताना, मी मात्र गुंततच गेले.. कशासाठी? का फक्त आकर्षण होतं? शारीरिक तर नसावं.. इतकी वर्षे तू नसताना ही, ती भावना तशीच  टिकून आहे.. आपले रस्ते वेगवेगळे आहेत हे माहित असूनसुद्धा मी प्रेम करतच राहिले.. आज इतक्या दूर असून सुद्धा आपण एक आहोत.. एकदम घट्ट.. कदाचित निस्सीम, निरतेशीय प्रेम हेच कारण असावं.. 

किस तरह गिरह ये सुलझे..

ही गिरह, ही गाठ एकदम घट्ट आहे.. "we were destine to meet" असं तू म्हणतोस.. आत्तापर्यंतच्या आयुष्यात चढ उतार पाहून, तापून सुलाखून तयार झालेलो आपण, ह्याच वेळी एकमेकांना भेटणार असू... कसली विचित्र गाठ आहे ना ही, फक्त जन्माचीच नाही तर अगदी मृत्यूनंतर पुढं ही.. कारण 'काहीही विरून जात नाही' हा माझा विश्वास आहे.. आपण पुढं ही भेटूच.. आणि भेटतच राहू..

है रोम रोम इकतारा बादलोंमे से गुजरे..

पाऊस आणि आपण दोघं... आपल्या सगळ्या भेटी ह्या अश्याच पावसातल्या.. चिंब भिजलेल्या.. उतरून आलेल्या आभाळाच्या साक्षीनं, साशंक मनानं, पहिल्यांदा हातात धरलेला हात, अजुनी रोम रोम फुलवतो.. वाटलंत तेव्हा, हाच तो क्षण मला साठवून ठेवायचाय, आयुष्यभर.. काय माहिती होतं कि ह्याच उतरून आलेल्या आभाळात, मीच पाऊस होऊन तुझ्यावर बरसत राहीन.. 

पहाटे पहाटे हातात हात गुंफून, ढगातून वाट काढत पाहिलेला सूर्योदय.. कापसाची दुलई टाकल्यासारखे ते ढग आणि त्या ढगांमध्ये एका शालीत गुरफटलेले तू आणि मी.. अहाहा..

तश्या तुझ्या रोमान्सच्या कल्पना जरा हटकेच.. गिफ्ट्स, चोकोलेट्स देणं तुला पटत नाही.. 'Rather, I will invest in memories' असं तुझं उत्तर.. 

तू होगा जरा पागल तुने मुझ को है चुना..

हे मी मला म्हणायला पाहिजे, 'मै हूँ थोडी पागल मैने तुझको हैं चुना..'  कारण मी तर बेस्टचाय.. माझी तर मी अशीही फेवरेट आहेच पण तुला 'मी आवडते' म्हणून माझ्यावर जरा जास्तीच प्रेम करू लागलीय.. 'तू मला पडलेलं आणि साकार झालेलं सुंदर स्वप्न आहेस..' आपण दोघं ही तसे वेडेच.. वेडे काय ठार वेडे म्हणायला पण हरकत नाही.. ह्या वेडेपणात पण शहाणपणा आहे, हो ना?

कैसे अनसुना तूने सब सुना..

मी तुला कधी काही सांगितलेच नाही.. तसं काही सांगायची वेळ पण आली नाही.. सोशल मीडिया वर तुला दिलेल्या कंमेंट मधून, झालेल्या चाट मधून, मला असलेला तुझ्याबद्दलचा सॉफ्ट कॉर्नर, तुला कळवा असं मात्र वाटायचं.. वाटा वेगळ्या झाल्या होत्या तरी गुंतलेले धागे, मन अजुनी शाबूताय.. नात्याला भविष्य नव्हतं तरी तू माझ्या आयुष्यातून कधीच गेला नव्हतास..

आत्ता भेटल्यानंतर, तू जेव्हा डोळ्यांत खोलवर पाहिलंस तेव्हा आपल्या नात्याला भविष्य असूही शकतं याचा मी विचार करायला लागले.. हे अदृश्य, तुझे आणि माझे गुंफलेले धागे, तुला दिसायला लागले.. आपल्यामध्ये काहीतरी अनामिक आहे, हे तुला मला कळत होतं पण त्या अनामिकतेला शब्दरूप तू दिलेस..

तू दिनसा है मै रात, आ ना दोनो मिल जाये शामों की तरहा..

दोन वेगवेगळ्या ध्रुवावरचे आपण केवळ काही वेळासाठी एकत्र येतो.. जसं तिन्हीसांजेला किंवा पहाटेला दिवस आणि रात्र एकत्र येतात.. पण त्यानंतर काय? एकतर दिवसाला संपून जावं लागतं, किंवा रात्रीला.. दोघांनाही दोघांचं स्वतंत्र अस्तित्व ठेवून एकाचवेळी सोबत चालता येतच नाही.. आठवत? तू म्हणायचास "तुझ्यावर प्रेम करायला मला तुझी in kind गरज नाही.." मला खूप आश्चर्य वाटायचे, कसं काय हा नेहमी in mind प्रेम करू शकेल? स्पर्शाची गरज नाही का वाटणार?

विरहाच्या जाणिवेनं कातर झालेले असताना, तू माझा हात अलगद हातात घेतलास आणि म्हणालास “कितीही दूर गेलीस तरी कायम माझ्यापशीच असशील.. मी स्वत:ला तुझ्यापासून तोडू शकणार नाही.. तू माझ्या अस्तित्वाचा एक भाग आहेस..” आणि मी अजूनच तुझ्यात गुंतत राहिले.. तुझ्यापासून इतकं दूर येऊन सुद्धा अजुनी तुझ्या मध्येच मला शोधत असते.. हेच गुंतून राहणं जगण्याचा भाग झालंय.. and I am loving this...

ये मोहमोहके धागे
तेरी उंगलियोंसे जा उलझे!

-मी मधुरा.. 

************************************************

Happy Friendship Day!!

मैत्री म्हणजे... 

एकत्र खेळलेली भातुकली.. बाहुला बाहुलींचे लावलेले लग्न.. 

चिमणीच्या दातांनी वाटलेला खाऊ.. 

मैत्री म्हणजे... 

शाळेचा पार..  मिळून खाल्लेला डबा .. कैरीच्या फोडीवरून झालेले भांडण.. 

मैत्री म्हणजे... 

मैत्रिणीसह बुडवलेला तास, १कचोरी, २ सामोसे,  आणि बिलावरून झालेला वाद ... 

मैत्री म्हणजे... 

एक धुंद संध्याकाळ.. १ टेबल ... मैत्रीणींचा अड्डा आणि कटिंग चहा.. ...  

मैत्री म्हणजे... 

मैत्रिणीचे घर... हलकासा पाऊस... भजी... आणि खूप खूप गप्पा ...

मैत्री म्हणजे... 

१ कार... ४ जिवलग मैत्रिणी ... आणि एक मोकळा पहाडी रस्ता... 

मैत्री म्हणजे... 

फोन उचलताच पडणारी मैत्रिणीची गोड शिवी.. सॉरी म्हटल्यावर अजून एक शिवी ... आणि खळखळून हसणे...

मैत्री म्हणजे... 

मैत्रीणीचा एक मेसेज.. अंधुक झालेल्‍या काही ओल्या आठवणी आणि डोळ्यातले पाणी ...

मैत्री म्हणजे... 

भेटण्याचा ठरलेला दिवस.. अतिवृष्टी ... आणि मित्रमैत्रिणी बरोबर जुने क्षण नव्याने जगण्यासाठी केलेला आटापीटा...

Thank you Friends for enriching my Life!! 

Happy Friendship day!!

-मी मधुरा...

४ आॅगस्ट २०१९

*मधुरा’ज आर्क्* ....

*मधुरा’ज आर्क्*

लहानपणापासूनच मला समुद्र खूप आवडतो.. सुट्टीत कोकणात गेल्यावर तासंतास समुद्र किनारी बसून त्याला निरखणे हा माझा आवडता छंद... "सिंदाबादच्या सफरी" वाचल्यानंतर तर त्याच्याबद्दलचे कुतूहल जास्तीच वाढले.. सिंदाबाद सारखे सफरीवर जावे आणि समुद्राच्या पोटातील गुपिते शोधावीत असे वाटायचे..  कित्येकवेळा अश्या सफरीच्या दुनियेत मी हरवून जायची.. सुट्टीहून घरी परत येताना शंख, शिंपले ह्याचा खजिना नक्की बरोबर असायचा.. "सिंदाबाद" कधी काळाच्या पडद्याआड गेला आणि त्याची जागा "दुनियादारी" ने घेतली हे कळालेच नाही.. पण समुद्राबद्दलचे प्रेम मात्र कायम राहिले.. 

समुद्रसफर करणे इतके सोपे आहे हे मला इकडे अमेरिकेत आल्यावरच कळाले.. सुट्टीसाठी म्हणून समुद्रसफर (cruise)करता येते हे कळाल्यावर माझ्यातला सिंदाबाद परत जागा झाला.. 'आपण दोघांनीच काय सफरीवर जायचे, मोठ्ठा ग्रुप हवा' असे म्हणून नवऱ्याने त्याला परत शांत झोपवले.. :) पण अधून मधून तो मनात खळबळ माजवत असे.. "things to do before i turn fifty" ह्या मध्ये 'एक समुद्रसफर.. Cruise ' हे होतेच.. समुद्रसफर तर करायचीच.. पण कोणती?? कॅरेबियन आयलँड्स, युरोप ही झाली लोकप्रिय ठिकाणे पण मला त्यात बिलकुल इंटरेस्ट नव्हता.. शाळेत भूगोल शिकत असताना अलास्का, नॉर्थ पोल ह्याबद्दल प्रचंड कुतूहल होते.. बर्फाच्छादित प्रदेश, इग्लू, एस्किमो, पोलर बेअर... त्यामुळे "अलास्का"ची समुद्रसफर मनात पिंगा घालत होती.. प्रत्येक गोष्टीची एक वेळ ठरलेली असते तेव्हाच ती घडते... महेशच्या शाळेच्या मित्रांच्या गेट टुगेदर मध्ये अलास्का क्रूझचा विषय निघतो काय आणि ट्रिप ठरते काय.. अगदी स्वप्नवत वाटावे असे.. "१८ मे ते २५ मे - प्रिन्सेस क्रूझ - डेस्टिनेशन अलास्का"... ७ दिवासाची राऊंडट्रीप... सिऍटल - जुनेऊ - स्कॅगवे - केतचिकेन - व्हिक्टोरिया बी. सी. - सिऍटल ... विथ inside passage आणि glacier bay national park... आणि सहा फॅमिलीची बुकिंग्स झाली पण ... 

ह्या ७ दिवसातील प्रत्येक टप्प्यात, दिवसा शिप डॉकला लागते आणि रात्री उशिरा परत पुढच्या प्रवासासाठी निघते.. दिवसभर त्या त्या ठिकाणची सफर(excurtions) करायची...  एकतर Princess कडून किंवा बाहेरून लोकल टूर कंपनी कडून.. आम्ही मोस्टली प्रिन्सेस कडूनच केली.. काही ठिकाणे अर्धा दिवस तर काही पूर्ण दिवस घालविण्यासारखी होती. खूप excursions available असल्याने, नेमके काय करायचे? must do things कोणत्या? यासाठी आधी बरेच वाचन, online research केला..  अलास्काला जायचे तर main attraction was "glacier walk ".. बाकी rain forest hike, float boating, exploring wildlife हे होतेच.. आमच्या ग्रुप मध्ये ऋचा एकटीच teen-ager असल्याने तिच्या आवडीनुसार आमची excurtions book झाली..

***********************************

एकदाचा शनिवार, १८ मे उजाडला..  ९ माणसे, १७ लहान मोठ्या बॅग्स अशी आमची वरात पोर्टलॅंडहुन सिऍटलला जायला निघाली.. तिकडे अजुनी ५ जणं आम्हाला जॉईन झाली.. हुश्श!!! मिळेल तश्या टॅक्सी करत आमची पलटण प्रिन्सेस क्रूझच्या डॉकला पोचली.. भली मोठ्ठी शिप पाहून ऋचाच काय तिची आई सुद्धा आनंदाने वेडी झाली.. कधी एकदा चेक-इन प्रोसेस पूर्ण होते आणि शिपवर चढतो असे झाले होते.. शेवटी न राहून मी आणि ऋचाने preboarding केलेच.. :) दाराशीच embarkment च फोटोसेशन होतं... आमचे अतिआनंदी चेहरे पाहून "we love to see happy faces"अश्या कंमेंट्स नाही आल्या तरच नवल... 

रूमवर वेलकम लेटर आमची वाट पाहत होते.. भरपूर ऑफर्स, क्युपॉन्स आणि बरच काही होत त्यात..  ऋचासाठी वेगळी फाइल ज्यामधे डे वाईस अ‍ॅक्टिव्हीटीजची माहिती, टीन लाउंज चे कार्ड.. लगेच आमची स्वारी टीन लाउंज कडे... music disk, mini movie theather, game room.. काय नव्हते तेथे? अलिबाबाची गुहा सापडल्याचा आनंद तिच्या चेहऱ्यावर होता.. देश विदेशातील नवीन मित्र मैत्रिणी हि झाले.. ...  

२०१६ मधे बांधलेली १९ मजली ही बोट "प्रिन्सेस रुबी"... बोट कसली एक प्रचंड मोठं हॉटेलच होतं ते!!... ३५०० प्रवासी, १२०० कर्मचारी असलेले हे रुबी शिप जगप्रसिद्ध टायटॅनिकच्या तुलनेत ३ पट मोठं होतं!!!  पहिले ५ मजले मुख्यत्वेकरून कर्मचाऱ्यांसाठी, फूड स्टोरेज ह्यासाठी.. ६ आणि ७ व्या मजल्यांवर muster stations होती म्हणजे आपत्कालीन व्यवस्था...  पहिल्याच दिवशी आपत्कालीन परिस्थितीत लाईफ जॅकेट कसे घालायचे, आपत्कालीन बोटींवर कसे जायचे यांचा एक सराव झाला... muster station बरोबरच शॉप्स, रेस्टारंटस, केसिनो, थेटर, इन्फॉरमेशन सेंटर हि होते.. ८ ते १४ व्या मजल्यांवर प्रवाशांच्या खोल्या... त्यात 5 मुख्य प्रकार - Suite, mini-suite, balcony, ocean-view, आणि interior. नावाप्रमाणेच त्यांच स्वरुप होतं. आमची बाल्कनी रूम १२ व्या मजल्यावर होती...  छोटसं कपड्यांच कपाट, शेजारी वॉर्डरोब, मिनी शॉवर असलेली बाथरुम, ३ छोटे बेड्स त्यातला एक उप्पर बिर्थ... एकदम सुसज्ज ... बाल्कनी मध्ये दोन आरामखुर्च्या आणि एक टेबल.. १५व्या मजल्यावर रेस्टोरंट, स्विमिन्ग पूल्स, आऊटडोअर मूवी स्क्रिनिंग आणि ओपन डेक.. १७ व्या मजल्यावर जिम आणि स्पा.. १९ व्या मजल्यावर टेनिस कोर्ट आणि जॉगिंग ट्रॅक.. 

क्रूझ वरचं सर्वात आवडतं काम.. "उदरभरण... :) क्रूझवर जाऊन किमान ५ पाउंड तरी वजन वाढावे लागते नाहीतर फाऊल असतो.. जेवण म्हणजे ब्रेकफास्ट - लंच - डिनर... हे सगळे क्रुझच्या रक्कमेत included असते.. त्यातही दोन प्रकार असतात - Traditional dining and Anytime dining...  Traditional dining मधे ठराविक वेळा ठराविक ठिकाणी जेवण घेता येते तर Anytime dining मधे नावाप्रमाणेच कधीही, कोठेही... आम्ही Anytime dining घेतले होते...  Traditional dining हे ज्यांच्या जेवणाच्या वेळा अगदी ठरलेल्या असतात आणि ज्यांना dress code आवडतो त्यांच्यासाठी उत्तम... आम्ही १-२ वेळा छान तयार होऊन फोटो सेशन करून आलो...  पण अगदी casual अवतारात, मित्र मैत्रिणी बरोबर दंगा करत unlimited buffet वर आडवा हात मारण्यात जी मजा येते ती बाकी कोठे नाही...

अक्षरशः तिनित्रिकाळ लोक खाताना दिसायचे.. वेगवेगळ्या देशांमधले वेगवेगळे प्रकार... ५-कोर्स मिल... इंडियन फूड कॉर्नर पण होता.. मी व्हेजिटेरिअन असले तरी खाण्याचा काहीही प्रश्न आला नाही.. 

पहिल्याच रात्री समुद्राच्या रौद्र रूपाची छोटीशी झलक अनुभवायला मिळाली.. पॅसिफिक तसा रफ आहेच.. पण त्या रात्री लाटा इतक्या आक्रमक होत्या की स्वतःला बॅलन्स करणे ही जड जात होते.. लाटांच्या आवाजाने झोप हि लागणे अशक्य होते.. पहिल्याच दिवशी अशी हालत तर पुढचे ७ दिवस कसे काढणार हा पुसटसा विचार मनात येऊन गेलाच..  मोशन सिकनेसमुळे ऋचा पण टीन लाउंज मधून लवकर परतली... दुसऱ्या दिवशी १०-११ वाजे पर्यंत सगळे नॉर्मल झाले.. 
रोज रात्री ८ वाजेपर्यंत दुसऱ्या दिवशीच्या कार्यक्रमचा आराखडा असलेले पत्रक रूमवर येण्याचे.. त्यात प्रोग्रॅम्स ची लिस्ट, त्यातील परफॉर्मर, टाइम, त्याचे ड्युरेशन इत्तमभूत माहिती असायची..  shopping, spa स्पेशल ऑफर्स, सिनेमा टाईमिंग्स, दुसर्‍या दिवशीच्या Port विषयी माहिती हि असायची... त्यामुळे दुसऱ्यादिवशीची रूपरेखा ठरवणे सोपे जायचे.. 

*************************************************

प्रि-बोर्ड करून, रूम पाहून, एकंदरीत शिपचा अंदाज आल्यावर सुरुवातीची एक्साइटमेंट हळू हळू कमी व्हायला लागली.. खरंच शिपवर आहे ही जाणीव खूप सुखद होती... ऋचा बरोबर लहानमुलीप्रमाणे शिपभर नुसती बाघडत होते.. कधी एकदा डेकवर जाते आणि ३६० डिग्री मध्ये परिसर पहाते असे झाले होते.. पण emergency run झाल्याशिवाय डेक वर जाण्यास सक्त मनाई होती.. initial formalities पूर्ण झाल्यावर पहिली पावले डेककडे वळाली... डेक वर पोचले तेव्हा काही मिनिटेच शिप सुटण्यासाठी राहिली होती.. हात पसरून एक खोल श्वास घेतला.. कॅप्टनने हॉर्न वाजवून निघण्याचा इशारा दिला.. आणि हात आपोआपच टाटा करण्यासाठी उचलला गेला.. माझे मलाच हसू आले.. कोणाला टाटा करत होते? माझी सगळी लोक तर शिपवरच होती.. मग खूप वेळ मी तिथे तशीच उभी होते.. मनातल्या मनात किनाऱ्याला बाय बाय करत.. परत कधी किनारा दिसेल माहिती नव्हते.. निदान किमान ४४ तास तरी..!! 

डेकवर पार्टी माहोल होता.. मुझिक, ड्रिंकस, डान्स.. धम्माल सुरु होती.. ह्या सगळ्या गडबडीत मी एकटीच डेकवर उभी होते.. माझा सगळा ग्रुप अजुनी मला भेटलाच नव्हता.. ऋचा सुद्धा कधीची पूल मध्ये डुंबत होती.. पण हा एकटेपणा हवाहवासा ही वाटत होता..  

रात्री बेडवर नुसतीच पडून होते.. आज सगळेच दमले होते बहुतेक.. जेवण झाल्यावर लगेचच सगळे आपापल्या रूम मध्ये गेले... मी ही दमले होतेच कि.. दमणुकीने असेल, लाटांच्या आवाजाने असेल किंवा ऋचा एकटीच टीन लाऊंज मध्ये आहे ह्या विचाराने असेल पण झोपच लागत नव्हती.. १ च्या सुमारास ऋचा आल्यावर डोळा लागला.. मध्येच कधीतरी जाग आली.. बाहेर पाहिलं तर छान केशरी छटा आभाळात होती.. घडाळ्यात पहिले तर ४ वाजत होते.. इतक्या लवकर सूर्योदय!! धावत वरती डेक वर गेले.. अप्रतिम केशरी रंगाची उधळण करत सूर्य उगवत होता.. असा केशरी रंग आणि त्याच रंगातील विविधता ह्यापूर्वी कधीच पहिली नव्हती.. १५-२० मिनिटाचा तो सोहळा डोळे दिपवून गेला.. मग काय पुढचे ७ दिवस रोज सकाळी ४ वाजता डेक वर येऊन बसायचा नियमच झाला.. पण असा सूर्योदय परत कधीच दिसला नाही.. खास सूर्योदय पाहायला डेकवर येणारी माझ्या सारखी २-४ वेडी माणसे भेटायची.. मानेने किंवा नजरेनेच एकमेकांना ओळख दाखवली जायची.. न बोलता.. वातावरणातील ती शांतता भंग न करण्याची खबरदारी घेतली जायची.. मूकपणाने ते मोहक सौंदर्य आत खोलवर साठवून घेतले जायचे.. हवेत गारवा वाढायला लागला कि आतमध्ये येऊन कॉफीच्या कपाबरोबर परत तंद्री लागायची.. सकाळचे ते स्वतःबरोबर घालवलेले १-२ तास खूप एनर्जेटिक असायचे.. 

सिऍटल-जुनेऊ हा प्रवासाचा पहिला टप्पा सर्वात मोठ्ठा म्हणजे ४४ तासाचा होता.. सुरुवातीला ह्या ४४ तासांचे थोडे टेन्शन आले होते.. मित्रांचा मोठ्ठा ग्रुप असल्याने गप्पाटप्पांमध्ये मज्जाच येईल हि खात्री होतीच.. पण ह्या दोन दिवसात शिपवर भरपूर कार्यक्रम आयोजित केले होते.. फॅशन शो , कॅप्टन्स डिनर हे मुख्यत्वाने नोंदवावेसे.. ह्या फॅशन शो मध्ये मला आणि ऋचाला मॉडेलिंग करायचा चान्स मिळाला.. हा खूपच छान अनुभव होता.. रॅम्पवॉक कसा करायचा, कसे उभे राहायचे ह्या सगळ्याचा आधी सराव करून घेतला होता.. संध्याकाळी कॅप्टन्स डिनर म्हणजेच फॉर्मल नाईट... फॉर्मलवेअर हा ड्रेस कोड.. कॅप्टन ह्यावेळी स्वतःबद्दल, शिप बद्दल माहिती सांगतो.. शॅंपेन पिरॅमिड इव्हेंट हा पण मस्त एक्सपेरियन्स होता.. कपलने एकत्र जाऊन कॅप्टन बरोबर शॅम्पेन ग्लासीसच्या पिरॅमिड मध्ये शॅम्पेन ओतायची.. नंतर सर्वाना शाम्पेन सर्व्ह केली.. जागोजागी प्रोफेशनल फोटोग्राफरचे फोटोबूथ होते... वेगवेगळ्या पोझेस मध्ये फोटो काढून घेणे हि एक ऍक्टिव्हिटी झाली होती.. :) 

क्रूझवर इतके काय काय करण्यासारखे होते कि कधी दिवस उजाडायचा आणि मावळायचा हेच कळायचे नाही.. रोज दिवसभर काही ना काही प्रोग्रॅम असायचेच.. मुझिक शो, मॅजिक शो, टॉक शो, कॉमेडी शो, आर्ट एक्सिबिशन्स, केरिओकी,  बिंगो, मुव्हीज, सिंगिंग कॉम्पिटिशन वगैरे वगैरे... प्रत्येकाला त्याच्या आवडी प्रमाणे काही ना काही तरी करता येत होते.. 

**************************************************

सकाळी ७ सडे ७ ला परत मित्रांचा अड्डा जमायचा.. जिम मग ब्रेकफास्ट.. एकदम रॉयल... १० च्या सुमारास शिप डॉकला लागायची.. मग excursions... 

सोमवार.. २० मे, जुनेऊ : अलास्का म्हटले कि ग्लेशिअर्स!!! आणि नुसते ग्लेशिअर्स पाहताच येत नाहीतर तर त्यावर चालता हि येत हे National Geografic Channal वर पहिले होते.. त्यामुळे Glasier Walk was most awaitng experience... मग काय.. फर्स्ट स्टॉप जुनेऊ... ग्लेशियर वॉक... आमचे स्वागत करायला आमचा टूर गाईड जुनेऊ डॉक वर हातात फलक घेऊन उभा होता.. अर्धा तासाच्या ड्राईव्ह नंतर आम्ही त्याच्या avialtion land वरील छोटेखानी ऑफिस मध्ये पोचलो.. गेल्या गेल्या त्याच्या टीम ने आम्हाला बूट्स, कोट्स, ग्लोव्हस घालून जवळ जवळ एक्सिमोच केले :) .. अडीच तासाच्या आमच्या टूर मध्ये हेलिकॉप्टरने आजूबाजूचा परिसर, काही untouched ग्लेशियर्स पाहून hubbard glecier वर वॉक असा प्लॅन होता.. डोळे फाडून फाडून ते सौंदर्य पाहत होतो.. फोटो काढायचे भान हि राहिले नाही.. काय काय capture करणार? each and every frame was photogenic!! ग्लॅशिअरवर पहिले पाऊल टाकताना नील आर्मस्ट्रॉग झाल्यासारखे वाटले :) ... चार पावले चालल्यावर कसे चालायचे ह्याचा अंदाज आला.. जवळून ग्लॅशिअर मधील इंद्रधनू रंग खूप मोहक दिसत होते.. 

मंगळवार, २१ मे, स्कॅगवे: आजचे मेन अट्रॅक्शन "डॉग स्लेडींग".. कुत्रांची घसरगाडी... अलास्कामध्ये ह्या घसरगाडीची वर्षातून एकदा मोठ्ठी रेस असते.. १४ कुत्री (अलास्कीअन हस्की) एका टीम मध्ये असतात ज्यांना बर्फावरून ९३८ मैल अंतर कटायचे असते.. (https://en.wikipedia.org/wiki/Iditarod_Trail_Sled_Dog_Race येथे माहिती मिळू शकेल) आम्ही ह्या अलास्कीअन हस्कीच्या ट्रैनिंग कॅम्प साईट ला जाऊन ह्या घसरगाडीचा अनुभव घेतला.. हि घसरगडी बर्फात नव्हती तर रोड वर होती.. एकदम वेगळा अनुभव होता.. (खाली VDO देत आहे)

   

जेव्हा संपूर्ण दिवस क्रूझिंग असेल त्या दिवशी ब्रेकफास्ट नंतर फ्रेश होऊन एखादा शो पाहून परत अड्डा जमायाचा.. पत्ते, गप्पा, डान्स काही ना काही सुरु असायचे.. लंचला गेलो कि दुपारचा चहा घेऊन रूम वर परत.. अश्यावेळी, मला रेस्टोरेंटच्या पिक्चर विंडोतुन समुद्राकडं पाहत बसायला आवडायचे.. डॉल्फिन्स, व्हेल्स, सी लायन्स, ऑटर काही ना काही दिसायचे.. नुसते बसून येणाऱ्या जाणाऱ्या लोकांना निहाळयाला, त्यांचा अभ्यास करायला हि मजा येते.. आमच्या शिपवर मोस्टली ६०+ एज ग्रुप होता.. कपल्स पेक्षा फॅमिली, मैत्रिणींचा ग्रुप, कोणाचे माईल स्टोन बर्थडे, ऍनिव्हर्सरी, ग्रॅड्युएशन सेलीब्रेट करायला आलेली लोक जास्ती पहिली.. आमच्या बरोबर ८० वर्षाच्या आसपास असलेले एक यंग कपल होते .. ज्यांनी १००+ प्रिंसेस क्रूसेस केल्या आहेत आणि ७००+ दिवस शिप वर घालवले आहेत.. 

बुधवार २२ मे, ग्लेशियर नॅशनल पार्क: नॅशनल पार्क जे आम्ही शिप मधूनच पाहणार होतो.. 'बोटीतूनच ग्लेशिअर्स दिसणार' ह्या व्यतिरिक्त काहीही अंदाज बांधता येत नव्हता.. ऑलरेडी ग्लेशिअर वॉक केल्यामुळे ग्लेशिअर काय असते हे माहिती होते.. (पण त्या वरून बांधलेला अंदाज सपशेल चुकणार आहे ह्याची कल्पना नव्हती)... ग्लेशिअर्स पाहणे हा एक सोहळा होता.. आदल्या दिवशी, किती वाजता आम्ही पार्क मध्ये एंटर होणार, किती वाजता पहिले ग्लेशिअर पाहणार, किती वेळ शिप तेथे थांबणार सगळे डिटेल्स अनाऊन्स होत होते.. रूम वर मॅप, ग्लेशिअर्स माहिती पत्रक आले होते.. दिवसभर शिप वर ग्लेशिअर्स वर शो सुरु होते.. सकाळी ६ वाजता शिप पार्क मध्ये एंटर होईल आणि पार्क रेंजर्स अधिक माहिती देण्यासाठी शिपवर येतील...  मग काय, पहाटे सूर्योदयापासून डेकवर गेलेली मी तिकडेच रमले.. ६ चे ७ झाले ७ चे ८ तरी ग्लेशिअर्स दिसेनात.. सगळीकडे नुसते पाणीच पाणी.. शेवटी वैतागून रूम वर आले.. Princess TV वर लाइव्ह अनाऊसमेन्ट सुरु होती.. १० वाजता पहिले ग्लेशिअर दिसणार.. "Margerie Glacier"... मग परत तयार होऊन.. वेल पॅक.. डेक वर.. चांगली जागा पकडायला.. तिकडे ऑलरेडी लोकांनी गर्दी केली होती.. पण तरी आम्ही जागा मिळवण्यात यशस्वी झालो.. गर्दीत घुसून जागा पकडायची सवय अमेरिकेत २२ वर्षे राहून सुद्धा शाबूत होती.. याचा अनुभव आला :) ... ग्लेशिअर्स चे पहिले दर्शन.. शब्दातीत आहे.. ते याची देही याची डोळा पहायलाच पाहिजे.. निसर्गाच्या चमत्कारापुढे धन्य व्हायला होते.. किती पहिले तरी डोळ्याचे पारणे फिटत नव्हते.. गर्दीमुळे संपूर्ण ग्लेशिअर पाहता येत नव्हते.. मग गर्दीत कोणीतरी म्हणाले बाल्कनी रूम मधून छान दिसते.. आमच्या सगळ्यांच्या तर बाल्कनी रूम्स होत्या.. मग धावत पाहत रूम गाठली.. आणि जो काही नजारा होता.. डोळ्यात न मावणारा... एकटक त्या ग्लेशिअर कडे पाहत होतो.. त्यातील रंग, खुबी सगळे सगळे नीट पाहता येत होते.. आणि अचानक बर्फाचा एक भाग समुद्रात कोसळला काही कळायच्या आत दुसरा.. आणि नंतर एक आवाज.. काळजात चर्र झाले.. आणि मग पाण्यात पडलेल्या बर्फाच्या इतर लादी कडे लक्ष गेले.. वाटले हा पण कधी ग्लेशिअर्सचा भाग असेल.. 

एकूण आम्ही तीन ग्लेशिअर्स पाहणार होतो.. पहिले "Margerie Glacier" जितक्या जवळून पाहता आले तशी बाकीची दोन "Johns Hopkins Glacier" आणि "Lamplugh Glacier" नाही पाहता आली.. ह्या ग्लेशिअर्सचे रक्षण करण्या करता दिवसातून दोनच शिप ह्या एरियात येऊ शकतात.. आणि ते हि ठराविक अंतरावरूनच पाहावी लागतात.. 

ह्या नंतर परतीचा प्रवास सुरु झाला असे फीलिंग यायला लागले.. गुरुवार, २३ मे, केतचिकेन - जिथे आम्ही पॅसिफिक ओशन मध्ये वाइल्ड लाइफ पाहायला मोटर फ्लोट बोटने जाणार.. पोर्टलॅंड मध्ये पॅसिफिक ओशन मध्ये ऑलरेडी केलेले असल्याने एक्साइटमेंट तशी कमी होती..  शुक्रवार, २४ मे, व्हिक्टोरिया बी. सी - बुचार्ड गार्डन.. जे आधी पहिले आहे.. आणि... शनिवार, २५ मे, सकाळी उजाडता उजाडता सिऍटल... :( मग बाकी ग्रुप कॅनडाला जाईल आणि आम्ही पोर्टलॅंड.. सुट्टी संपणार, क्रूझ मधले पँपेरिंग संपणार ह्या बरोबर मित्र-मैत्रिणींना सोडायचे हा विचार ही नकोसा वाटत होता.. सर्वानाच ते जाणवत होते.. पार्टींग नेहमीच त्रासदायक असते हे खरे.. पण लवकरच एक दीड महिन्यात परत भारतात भेटूच.. हा विचार खूप सुखावह होता.. 
एकूण ट्रिप खूपच छान झाली.. hats off to the management!!!... शिपचे व्यवस्थापन हे क्लिष्ट, गुंतागुंतीचे असावे हे पदोपदी जाणवत होते.. प्रत्येक स्टाफ मग तो स्टुवर्ड असो वा मॅनेजर, बटलर असो वा सर्व्हर, इन्फॉर्मशन डेस्क असो वा स्टोअर किपर सगळे एकदम हसतमुख, मदतगार, कष्टाळू होते...  behind-the-scenes ह्या टूर मध्ये शिप मॅनेजमेंट कसे केले जाते हे पाहायला मिळते पण वेळेअभावी ते स्किप करावे लागले.. ह्या समुद्र-राजकन्येबरोबरचे हे राजेशाही थाटातील ७ दिवस कसे गेले तेच कळले नाही.. right from embarkment to disembarkment... शिप सोडताना भावनिक व्हायला झाले हे नक्की.. पुढची क्रूझ कोणती करायची हा विचार मनात ठेवूनच घरी परतलो.. 

-मी मधुरा..

मे २०१९

आठवणी.. सुगंधी कुपीतल्या!!!

आठवणी.. सुगंधी कुपीतल्या!!!

नेस कॉफी संपल्यामुळे थोड्या नाराजीनेच कॉफीसाठी आधण ठेवले.. सकाळच्या प्रत्येक मिनिटाचा हिशोब मनात तयार झाला.. 'ह्या कॉफीमुळे आज उशीर होऊ नये' हा विचार करतच आवरायला घेतले.. अहाहा... काही वेळातच कॉफीचा मंद सुगंध दरवळू लागला.. किती ओळखीचा गंध होता तो!!.. आठवणींचे अनेक कप्पे अलगद उघडू लागले.. एका छोट्याश्या कप्यात लहानपणीची ती आठवण सापडली... "माझी आज्जी!!"... सकाळचे सगळे आवरून झाले कि तिचा कॉफी ब्रेक असायचा!! कॉफी ब्रेकची ना वेळ बदलली, ना चव.. मी तिच्या आवती-भोवती मांजरी सारखी घुटमळत असायची.. ह्याचवेळी काय ती १-२ घोट कॉफी ची चव चाखता यायची.. आज कॉफी पिताना वाटलं.. आजीचं बसली आहे शेजारी आणि म्हणते आहे, "अगं.. मी इथेच आहे, तुझ्यापाशी.. थोडा वेळ काढून मला भेटत जा.." मग ठरवलं.. दर रविवारी आजी सारखी जायफळ वेलदोडा घालून झक्क कॉफी प्यायची..

अशी अनेक गंधवलय आपल्याभोवती असतात .. सकाळी उठल्यावर आपण दात घासतो तेव्हा टूथपेस्टचा वास, राखुंडी वापरत असाल तर त्याचा वास, काहीजणांना मशेरी वापरायची सवय असते ती भाजताना येणारा वास, गॅसवर उकळणाऱ्या आलं घातलेल्या चहाचा वास, अंघोळीच्या साबणांचे-शांपुंचे वेगवेगळे वास, पावडर- बॉडीस्प्रेंचे आणि अत्तरांचे वास, कारमधल्या एअर फ्रेशनरचा वास असे किती प्रकारचे वास आपण घेत असतो...  पण बरेचदा हे सगळे वास नेहमीचेच झालेले असल्यामुळे त्यांची जाणीव आपल्याला होत नसावी... पण काही गंध-सुगंधाशी आपली भावनिक जोड असते... काही व्यक्ती, काही प्रसंग त्याच्याशी जोडले गेलेले असतात.. इंग्रजीत एक म्हण आहे .. "With the right music, either you forget everything or you remember everything!" तसंच या गंधांच्या बाबतीतही खरं आहे.. फक्त यात तुम्ही विसरत काहीच नाही, नुसतं आठवता आणि हरवून जाता अश्या एका जगात जे प्रत्येकाने आपल्यासाठी तयार केलेलं असतं..

फोन वर बाबा नुसतं जरी म्हणाले कि बागेत फुले काढतो आहे तर वेगवेगळ्या वासांची लयलूट होताना दिसते.. सोनचाफा, गुलाब, मोगरा, सोनटक्का, जाई, जुई, अनंत यासारख्या सुवासिक फुलांचे वास तर आहेतच पण तगर, जास्वंद फुलांचा मंद वास, तुळस दुर्वा बेल सुद्धा स्वतःचा म्हणून एक वेगळा वास.. एकदम कसे प्रसन्न वाटते...

देवघर म्हटले कि फुलांच्या सुगंधांच्या जोडीला अष्टगंध, चंदन, धूप, उद, कपूर, उदबत्त्या यांचे वास.. आरती, मंत्रपुष्प, घंटानाद....

विंटर मध्ये फायर प्लेस सुरु केल्यावर लहानपणीच्या सकाळची आठवण होते.. पाणी तापवण्यासाठी आमच्याकडे चूल पेटवली जायची.. त्यात नारळाच्या करवंट्या, सोडणं, बाकी लाकूडफाटा वापरला जायचा.. त्याचा एक छान सुगंध वातावरणात भरून जायचा.. त्या चुलीच्या शेजारी शेकत बसलेली आजी कधी त्यात रताळी, कांदे, ओल्या शेंगा, ओला हरभरा टाकून भाजायची.. अहाहा तोंडाला पाणी सुटलं...

स्वयंपाकघर म्हणजे तर अनंत प्रकारच्या सुगंधांचं माहेरघरच!

समुद्र म्हटलं कि बीचवरचा सुखद गारवा, चाटचे येणारे वास, लाटांचा आवाज, ओल्या मऊ वाळूचा पायाला झालेला स्पर्श...

नवीन वह्या-पुस्तकांचे वास... जे आपल्याला शाळेच्या पहिल्या दिवसाची आठवण नेहमी करून देतात... आजकाल किंडल च्या, ऑन लाईन पुस्तकांच्या जगात नवीन पुस्तकांचा हा वास एखाद्या कुपीतच ठेवावा लागेल..

पहिला पाऊस!!!  No doubt पहिल्या पावसाला एक सुगंध असतो... त्याचा स्वतःचा असा एक सुगंध.. पाऊस पडल्यावर येणाऱ्या मातीचा सुगंधापेक्षा वेगळा.. मनात जपलेल्या त्या पावसाचा सुगंध.. मग तो एकट्याने भिजलेला असेल किंवा मित्र मैत्रिणीबरोबर केलेल्या पावसाळी सहलीचा असेल किंवा जोडीदाराबरोबरचे रोमँटिक औटींग असेल... प्रत्येक वर्षी परत परत त्या जादुई पावसाची आठवण करून देतो..  मुसळधार पडणाऱ्या पावसाचा सुगंध परत वेगळा जाणवतो.. एखाद्या अनुभव संपन्न व्यक्तिमत्वासारखा.. जुन्या पाण्यासारखा... थोडा शेवाळी वास असणाऱ्या या पावसापुढे आणि त्याच्या आवाजापुढे आपल्याला आपल्या मनातलही ऐकू येत नाही..

अजून एक वास म्हणजे आपल्या घराचा वास!... हो, प्रत्येक घराला स्वतःचा असा वास असतो!... "I am home…" हे फीलिंगच निम्मा थकवा घालवून टाकते.. ! बाहेर ८-१० अगदी १५ दिवस बरं वाटतं पण आपल्या घरात आल्यावर जे सुख मिळतं त्याची तुलनाच होऊ शकत नाही.. आईकडे गेल्यावर मनसोक्त घराचा वास घेतला कि मन एकदम रिचार्ज होऊन जाते..

आणि माझा सगळ्यात जवळचा, आवडता वास म्हणजे लहान बाळाच्या अंगाचा वास!... अंघोळ घातलेल्या, बेबी पावडर लावलेल्या अंगाचा, वेखंड पावडर लावलेल्या डोक्याचा वास!.. मातृत्वाचा सन्मान करणारा वास.. तो आठवला कि आठवतात ते मंतरलेले दिवस.. आणि जागवलेल्या रात्री!! .. :-)

आपल्या रोजच्या, धकाधकीच्या जीवनात अश्या लहानसहान गोष्टीतून, आठवणीतून आनंद घेता आला तर जगणं कसं 'जीवनगाणं' होऊन जातं.

-मी मधुरा...

५ मे २०१९

Happy Women's Day!!!

Happy Women's Day!!!💞

जागतिक महिला दिनाच्या हार्दिक शुभेच्छा!!!

ज्याच्या असण्यामुळे महिलादिन साजरा करण्याला महत्व आहे 'असा तो'.. त्याला पण महिला दिनाच्या अनेक शुभेच्छा!! 

असा तो..
जो मला प्रोत्साहन देतो
जो मला चांगली वागणुक देतो
जो मला अनेक गोष्टीत मदत करतो
कारण 'तो' मला समजावून घेतो!!

असा तो..
ज्याच्यावर माझा पूर्ण विश्वास आहे
ज्याच्याबद्दल मला खूप आदर वाटतो
ज्याच्यामुळे माझा आत्मविश्वास वृद्धिंगत होतो
कारण 'तो' माझ्या सदैव पाठीशी असतो!! 

'असा तो' कोणी 'एक' व्यक्ती नसून माझ्या आयुष्यात आलेला 'तो' प्रत्येक पुरुष आहे ज्यांच्यामुळे माझं जीवन सोप्पं, सुसह्य आणि समृद्ध झालंय!! 

मुलगी, बहीण, मैत्रीण, बायको आणि सून अश्या एकाच वेळी विविध भूमिका साकारताना एक स्त्री म्हणून ज्यांच्यामुळे मानाने जगता येतंय त्या सर्व पुरुषांचं खूप कौतुक आणि खूप खूप आभार!! तुमच्या असण्यामुळेच माझं असणं आहे!!! 

Thanks for always being there..!! 💖

-मी मधुरा..
८ मार्च २०१९

I love ME!!

💕I Love ME! 💕

Yes! I love ME.. मै आपनी फेव्हरेट हूं ... I’m my favorite...  I believe that if I love myself first, everything else will fall in place.. I believe that, how you treat yourself sets the standard for others to treat you.. So, Love yourself first.. and be true to yourself..

I love myself and l’m proud of everything I do.. even my mistakes.. my mistake means I’m trying.. I try to forgive myself even though forgiving others is easier than forgiving myself..

I love ME…  I’m proud of who I’m... I don’t care  how others think of me.. I know I’m not perfect but I love my perfectly imperfect version of myself.. I feel confident under my own skin… thats why I’m beautiful.. 

I love ME.. so I trust myself to make best decisions for ME… I love myself enough to take the actions required for my happiness, loosen the bad ties of the past and to move on..

I love ME… I love talking to myself.. sometimes thats the only intelligent conversation I could have.. no one else understands me better than I do..

I love ME… because I’m ME.. I want to be ME.. the TRUE ME!! .. as they say, Original is worth more than someone else’s copy..  

I love ME more… When I say I love me more, that does not mean I love me more than someone else... that means I love me more than any problems, any obstacles, any situations in my life.. so I can easily concur them.. 

In this month of Love, Challenge Yourself for Self Love.. Happy Self Loving Everyone!!! 

-मी मधुरा..

१ फेब्रुवारी २०१९

Happy New Year 2019

Happy New Year Everyone!!!

2018 has been awesome year for me.. became certified Yoga Teacher.. travelled twice halfway through the Glob.. made new friends along the way... high school reunion.. and so on... All those travels with limited weight and baggage made me think of why do we carry so much stuff with us?.. is that really needed?...  Light weight travel is definitely on my radar.. :-) If we think life journey is a trip, what baggage are we carrying?.. how long are we carrying them?.. do these bags still serve the purpose?.. and most importantly who packed these bags for us?.. do we need to repack them?.. and that exactly is my 2019's (and future years) resolution.. want to travel light in every coming years, so I can use my energy wisely..

My Yoga Teacher told me a story of two Zen monks, who were walking along a country road that had become extremely muddy after heavy rains.. Near a village, they met a young woman who was trying to cross the road..  but the mud was so deep.. so she asked the monks if they could help her cross to the road. 

The two monks glanced at one another because they had taken vows not to touch a woman.Then, without a word, the older monk picked up the woman, carried her across the road, set her down at the safe place and carried on with his 
journey. The younger monk couldn’t believe what had just happened. Five hours later, finally the younger monk blurted out “As monks, we are not permitted to touch a woman, then how could you carry that woman on your shoulders?”

The older monk looked at him and replied, “I set her down on the road while ago, why are you still carrying her?”

This simple Zen story has a beautiful message about living in the present moment. How often do we carry around past hurts, grudges, fears, exceptions, guilts, disappointments, angers, believes???.. Everyone of us has our so called "Baggage" to sort and eventually let go of... so we can step into the expression of who we are.. step into true version of ourselves. Sometimes our baggage can feel fairly heavy.. but thats okay only when you know how to sort and when to let that go.. 

We need to take a look at our precious cargo space.. Considering whether we are carrying around something that doesn’t belong to us... Are we living according to someone else’s belief systems rather than living with our true self? The more we carry around other people’s baggage and live our life through the lens of someone else’s beliefs, the more we loose sight of ourself...  Focus on our own baggage and put everyone else’s down. As we do so.. we will discover more space for our own dreams and a broader understanding of it..  



Let’s step into 2019 with light baggage!! 

-मी मधुरा..

३ जानेवारी २०१९

अबु धाबी