सगळा पसारा..
आज रविवार.. सकाळी सकाळी घर एकदम शांत आहे.. बाहेर पक्षांचा किलबिलाट सुरु आहे.. बाजूला छान कॉफीचा मोठ्ठा कप, ऋचाचा cozy बेड (शेजारी ऋचा आणि तिची प्रेमळ उब) आणि मांडीवर MacBook.. अहाहा.. माझी ideal sunday morning..
सध्या COVID च्या दिवसात सगळे दिवस तसे सारखेच.. त्यात summer break.. ना सकाळी उठायची गडबड, ना रात्री वेळेत झोपायचे बंधन.. 'सकाळी नऊ वाजता जिम हिट करायचे, किमान आठवड्यातील ४ दिवसतरी' म्हणून निदान आज weekend असा फील तरी आहे.. MacBook वर बऱ्याच windows open आहेत.. काल रात्री Netflix वर अर्धवट पाहून झालेला movie.. Google Drive वर वाचत असलेले पुस्तक.. Gmail.. Youtube वर रंगपंढरी.. Hotstar.. तेवढ्यात समोरच्या टेबलवर ठेवलेली ऋचाच्या पुस्तकांची थप्पी दिसते.. ही काल परवाच Amazon वरून order केलेली पुस्तके.. आता खरंच नवीन Book Shelf घ्यायला पाहिजे... पण किती हा पसारा.. ही पुस्तके तरी Kindle वर घ्यायला हवी होती.. तेवढाच पसारा कमी झाला असता.. पुस्तकांबरोबरच आजूबाजूला पडलेला पसारा मला दिसतो.. खोलीभर पहुडलेले Stuff Budies, pillows, कपडे.. कशी राहणार dorm मध्ये???.. माझी motherly concern..
ह्या motherly concern बरोबरच डोक्यात अनेक विचार डोकावू पाहतायेत.. अगदी parenting पासून ते ह्या long weekend ला काय करायचे, ह्यावर्षीची चुकलेली India trip, नवीन शाळेचे वर्ष कसे असेल? असे बरेच काही.. डोक्यात विचारांचा पण पसारा होऊ पाहतोय.. मनाच्या तळाशी अस्वस्थतेचा अजून एक नवा थर रचला जाण्याआधीच समोरचा पसारा माझे लक्ष वेधून घेतोय..
ह्या पसाऱ्याबरोबरच घरातील इतर पसाऱ्याच्या जागा मन शोधू पाहतय.. छान आवरलेल्या कपाटात ही नंतर बघू म्हणून ठेवलेले काही कपडे खुणावत आहेत.. दरवर्षी spring cleaning मध्ये नको म्हणून काढलेल्या, त्याचं आता नेमकं करायचं असा हताश प्रश्न पडल्याने गराज मध्ये नुसत्या पडून राहिलेल्या, कित्तेक वस्तू.. भारत भेटीत मिळालेल्या आणि इकडे देण्यासाठी म्हणून आलेल्या भेटवस्तू.. मॅटचिंगची कानातली-गळ्यातली.. कॉस्मॅटिकस, नेलपॉलिश लिपस्टिक च्या असंख्य शेड्स.. इमोशनल किपसेक्स.. आईने रुखवतात दिलेली भांडी ही अजुनी तशीच कोरी कपाटात पडून आहेत.. हे सगळं एकदा आवरायला हवय.. कशाकरता घेऊन ठेवलं हे आपण? याला उत्तर नाहीच. मग ह्या उस्तवारीचा नकळत मनावर एक नवा ताण निर्माण होतो आणि ह्या रोज न दिसणाऱ्या पण असणाऱ्या पसाऱ्याकडे दुर्लक्ष होतं.. घर मोठठं आहेना.. चलता हैं, हे attitude.. दुसरे काय?
अगदी आत्तापर्यंत जेवण हा प्रकार किती सोपा होता. पोळी,भाजी, आमटी, भात, कोशिंबीर, चटणी. पण आता जगासोबतच स्वयंपाकघरही ग्लोबल झालं आहे. आज इंडिअन, उद्या मेक्सिकन, परवा पिझ्झा, मग नूडल्स, तर कधी सूप आणि सॅलडच, तर कधी थाय, चाट हा ऑपशन तर कायमच on.. त्यामुळे ह्यासाठी लागणारे खास मसाले, निरनिराळी स्वयंपाकाची भांडी ही वाढत आहेत. दहा दुकाने फिरून ग्रोसरी करावी लागते ते वेगळेच.. त्यात डाएट कॉन्शस असेल तर पाहायलाच नको.. 'जेवण नको पण पसारा आवर'... अशी परिस्थिती..
अरे बापरे.. इलेक्ट्रॉनिक गॅझेट्स.. विचारानेच अंगावर काटा आला.. काही चालणारी, काही न चालणारी.. काही जेनरेशन ओल्ड पण चालणारी, काही नवीन टेकनॉलॉजि सपोर्ट न करणारी.. त्या वायर्स, त्यांचे चार्जेर्स, बॅटरीज.. इलेक्ट्रॉनिक स्टोरेज.. माझ्या व्यवस्थित ठेवण्याच्या वेडापायी, हे सगळे लेबल लावून, वेगवेगळ्या बॉक्सेस मध्ये छान जपून ठेवले आहे.. छान ठेवले तरी तो पसाराच ना..
तेवीस वर्षांपूर्वी, भारतातून इकडे अमेरिकेत येताना आणलेल्या चार बॅग्सचा इतका मोठ्ठा पसारा होईल असे वाटले नव्हते.. किती सुखाचे होते ते दिवस.. ना कसली चिंता ना कसली काळजी.. काळ सुद्धा शांत वेगाने पुढे जायचा.. तो वेग आता शतपटीने वाढल्याचं जाणवतंय.. सतत काहीतरी राहून गेलय, खूप काहीतरी करायचं राहिलय ह्यातून डोक्यात विचारांचा पसारा वाढत जातोय.. सतत कशाच्यातरी मागे धावता धावता क्षणभर थांबायचं राहतंय, मनातलं बोलायचं राहतंय, भावनांच्या गुंतागुंतीचा पण मनात पसारा होतोय..
हे सगळं एकदा आवरायला हवंय... फक्त गरजेच्या गोष्टी ठेवून बाकी सगळ्या 'देऊन टाकायला' हव्यात.. टाकून देण्यापेक्षा 'देऊन टाकलेले' केव्हाही चांगले.. 'someones junk is someones treasure'... नाही का?...
-मी मधुरा..
३० ऑगस्ट २०२०
आज रविवार.. सकाळी सकाळी घर एकदम शांत आहे.. बाहेर पक्षांचा किलबिलाट सुरु आहे.. बाजूला छान कॉफीचा मोठ्ठा कप, ऋचाचा cozy बेड (शेजारी ऋचा आणि तिची प्रेमळ उब) आणि मांडीवर MacBook.. अहाहा.. माझी ideal sunday morning..
सध्या COVID च्या दिवसात सगळे दिवस तसे सारखेच.. त्यात summer break.. ना सकाळी उठायची गडबड, ना रात्री वेळेत झोपायचे बंधन.. 'सकाळी नऊ वाजता जिम हिट करायचे, किमान आठवड्यातील ४ दिवसतरी' म्हणून निदान आज weekend असा फील तरी आहे.. MacBook वर बऱ्याच windows open आहेत.. काल रात्री Netflix वर अर्धवट पाहून झालेला movie.. Google Drive वर वाचत असलेले पुस्तक.. Gmail.. Youtube वर रंगपंढरी.. Hotstar.. तेवढ्यात समोरच्या टेबलवर ठेवलेली ऋचाच्या पुस्तकांची थप्पी दिसते.. ही काल परवाच Amazon वरून order केलेली पुस्तके.. आता खरंच नवीन Book Shelf घ्यायला पाहिजे... पण किती हा पसारा.. ही पुस्तके तरी Kindle वर घ्यायला हवी होती.. तेवढाच पसारा कमी झाला असता.. पुस्तकांबरोबरच आजूबाजूला पडलेला पसारा मला दिसतो.. खोलीभर पहुडलेले Stuff Budies, pillows, कपडे.. कशी राहणार dorm मध्ये???.. माझी motherly concern..
ह्या motherly concern बरोबरच डोक्यात अनेक विचार डोकावू पाहतायेत.. अगदी parenting पासून ते ह्या long weekend ला काय करायचे, ह्यावर्षीची चुकलेली India trip, नवीन शाळेचे वर्ष कसे असेल? असे बरेच काही.. डोक्यात विचारांचा पण पसारा होऊ पाहतोय.. मनाच्या तळाशी अस्वस्थतेचा अजून एक नवा थर रचला जाण्याआधीच समोरचा पसारा माझे लक्ष वेधून घेतोय..
ह्या पसाऱ्याबरोबरच घरातील इतर पसाऱ्याच्या जागा मन शोधू पाहतय.. छान आवरलेल्या कपाटात ही नंतर बघू म्हणून ठेवलेले काही कपडे खुणावत आहेत.. दरवर्षी spring cleaning मध्ये नको म्हणून काढलेल्या, त्याचं आता नेमकं करायचं असा हताश प्रश्न पडल्याने गराज मध्ये नुसत्या पडून राहिलेल्या, कित्तेक वस्तू.. भारत भेटीत मिळालेल्या आणि इकडे देण्यासाठी म्हणून आलेल्या भेटवस्तू.. मॅटचिंगची कानातली-गळ्यातली.. कॉस्मॅटिकस, नेलपॉलिश लिपस्टिक च्या असंख्य शेड्स.. इमोशनल किपसेक्स.. आईने रुखवतात दिलेली भांडी ही अजुनी तशीच कोरी कपाटात पडून आहेत.. हे सगळं एकदा आवरायला हवय.. कशाकरता घेऊन ठेवलं हे आपण? याला उत्तर नाहीच. मग ह्या उस्तवारीचा नकळत मनावर एक नवा ताण निर्माण होतो आणि ह्या रोज न दिसणाऱ्या पण असणाऱ्या पसाऱ्याकडे दुर्लक्ष होतं.. घर मोठठं आहेना.. चलता हैं, हे attitude.. दुसरे काय?
अगदी आत्तापर्यंत जेवण हा प्रकार किती सोपा होता. पोळी,भाजी, आमटी, भात, कोशिंबीर, चटणी. पण आता जगासोबतच स्वयंपाकघरही ग्लोबल झालं आहे. आज इंडिअन, उद्या मेक्सिकन, परवा पिझ्झा, मग नूडल्स, तर कधी सूप आणि सॅलडच, तर कधी थाय, चाट हा ऑपशन तर कायमच on.. त्यामुळे ह्यासाठी लागणारे खास मसाले, निरनिराळी स्वयंपाकाची भांडी ही वाढत आहेत. दहा दुकाने फिरून ग्रोसरी करावी लागते ते वेगळेच.. त्यात डाएट कॉन्शस असेल तर पाहायलाच नको.. 'जेवण नको पण पसारा आवर'... अशी परिस्थिती..
अरे बापरे.. इलेक्ट्रॉनिक गॅझेट्स.. विचारानेच अंगावर काटा आला.. काही चालणारी, काही न चालणारी.. काही जेनरेशन ओल्ड पण चालणारी, काही नवीन टेकनॉलॉजि सपोर्ट न करणारी.. त्या वायर्स, त्यांचे चार्जेर्स, बॅटरीज.. इलेक्ट्रॉनिक स्टोरेज.. माझ्या व्यवस्थित ठेवण्याच्या वेडापायी, हे सगळे लेबल लावून, वेगवेगळ्या बॉक्सेस मध्ये छान जपून ठेवले आहे.. छान ठेवले तरी तो पसाराच ना..
तेवीस वर्षांपूर्वी, भारतातून इकडे अमेरिकेत येताना आणलेल्या चार बॅग्सचा इतका मोठ्ठा पसारा होईल असे वाटले नव्हते.. किती सुखाचे होते ते दिवस.. ना कसली चिंता ना कसली काळजी.. काळ सुद्धा शांत वेगाने पुढे जायचा.. तो वेग आता शतपटीने वाढल्याचं जाणवतंय.. सतत काहीतरी राहून गेलय, खूप काहीतरी करायचं राहिलय ह्यातून डोक्यात विचारांचा पसारा वाढत जातोय.. सतत कशाच्यातरी मागे धावता धावता क्षणभर थांबायचं राहतंय, मनातलं बोलायचं राहतंय, भावनांच्या गुंतागुंतीचा पण मनात पसारा होतोय..
हे सगळं एकदा आवरायला हवंय... फक्त गरजेच्या गोष्टी ठेवून बाकी सगळ्या 'देऊन टाकायला' हव्यात.. टाकून देण्यापेक्षा 'देऊन टाकलेले' केव्हाही चांगले.. 'someones junk is someones treasure'... नाही का?...
-मी मधुरा..
३० ऑगस्ट २०२०
No comments:
Post a Comment