आईकडे आले कि माझे आवडते काम म्हणजे माझे सामान असलेले जुने कपाट आवरणे म्हणजे पुन्हा नव्याने लावणे... जुने फोटो, अल्बम काढून कित्त्येक तास पाहत राहणे.. मला ह्या फोटोत पण एक मायेची उब जाणवते. कघी कधी मध्येच सोडून गेलेली माणसे नव्याने सापडतात तर कधी लहानपणीच्या मैत्रिणी आठवणींचा फेर धरतात. आजीच्या साडीची गोधडी, काही ड्रेसेसच्या ओढण्या अजुनी माझ्या कपाटात आहेत. ह्या कपड्यांना आठवणींचा एक मंद सुगंध असतो, बकुळी सारखा.. जितका जुना तितका गडद ... माहेरी आल्यावर मी घड्याळाला सुट्टी देऊन टाकते..
काय सापडत नाही ह्या कपाटात? कॉलेज मध्ये लिहिलेले मेमो बुक,वही जिच्या मागच्या पानावर मैत्रिणी बरोबर खेळलेले गेम्स, अकाउंटिंग बुक मधले मोराचे पीस, चंद्रशेखर गोखलेंचे 'मी माझा', मैत्रीणीं बरोबर पाहिलेल्या पिक्चरची तिकिटे, गिफ्ट रॅपर्स, अगदी टिकल्यांचे पाकीट सुद्धा... जशी अलिबाबाची गुहाच!!
फोटो पाहणे हा माझा जिव्हाळ्याचा विषय.. कोणी काहीही म्हणो फोटोच्या जादुई दुनियेत रमणे मला आवडते.. आई बाबांबरोबर फोटो पाहताना त्यांच्या आठवणी ऐकणे, त्यांच्या चेहर्या वरच्या भावना टिपणे मला आवडते.. आजी आजोबा, काका काकू, आत्या, सगळी भावंडे ह्यांच्या बरोबर परत ते दिवस जगायला मला आवडते... फोटो पाहताना त्यावेळी घडलेले किस्से परत परत आठवायला मला आवडते.. शाळेतले, कॉलेज मधले फोटो पाहताना मैत्रिणी परत भेटतात आणि भेटताच राहतात.. 'गेले ते दिन गेले' असे म्हणण्या ऐवजी आपल्यातच ते दिन शोधायला मला आवडते.. लेकी बरोबर, मागे राहिलेले माझे बालपण परत जगायला मला आवडते.. आणि प्रत्येक वर्षी नव्याने स्वतःला शोधायला मला आवडते!!
आठवणींचा हा कधीही न संपणारा खजीना माझ्या एका कपाटात सामावला आहे.. दरवेळी मी ह्यातून आठवणींची शिदोरी बरोबर नेते आणि काही आठवणी ह्यात साठवून ठेवते नंतर नेण्यासाठी...
-मी मधुरा..
१८ ऑगष्ट २०१७
No comments:
Post a Comment