काल रात्री KGW (न्युज चॅनेल) वर "Is Portland ready for another snow storm?" हा स्पेशल रिपोर्ट पहिला आणि गेल्या वर्षीच्या स्नो स्टॉर्मची आठवण झाली...
१९ सप्टेंबर २०१७
माझ्या डायरीतून...
केवढा बर्फ पडतो आहे पोर्टलॅंड मध्ये! नुसते वंडरलँड झाले आहे.. जणू बर्फाची दुलई पांघरली आहे. दोन तीन दिवस झाले घरातून बाहेर हि पडलो नाही. नाही म्हणायला एकदा दोनदा बर्फात खेळायला गेलो इतकेच! सूर्याचे दर्शन होऊन कित्तेक दिवस झाले.. हे स्टॉर्म किती दिवस चालणार आहे काय माहिती?
काल तर हद्दच झाली. दुपारच्या सुमारास चक्क लाईट गेली. हो हो अमेरिकेत लाईट गेली.. विश्वास बसत नाही ना? लाईट जाणे हे इतके कॉमन नसले तरी क्वचित कधी तरी १-२ सेकंडसाठी लाईट जाऊन लगेच परत येतात. पण ह्यावेळी कहर झाला. बर्फाच्या वादळामुळे ट्रान्सफॉर्मर वरच झाड पडले. सगळीकडे बर्फ असल्याने क्रू ला काम करणे ही जड जात होते. लाईट जाण्याचा इतक्या वर्षात अनुभव नसल्याने एकदम धांदल उडाली. सेल फोन्स, iPad बाकी इलेक्ट्रॉनिक वस्तू पूर्ण चार्ज करून ठेवायला हव्या होत्या. टॉर्च होती पण बॅटरीज नव्हत्या, मोठया मेणबत्या घरात नसल्याने बर्थडे कॅण्डल्स वर किती वेळ काढणार? एकूण काय अश्या आणीबाणीच्या परिस्थितीत राहण्यासाठी आम्ही सज्ज नव्हतो.
बाहेर उजेड आहे तोवर लाईटचा काही प्रॉब्लेम नव्हता पण हीटर बंद झाल्याने घर हळू हळू गार पडायला लागले. मग महेशने नामी युक्ती काढली.. movie पाहायला जायचे आणि येताना जेवण करून परत यायचे... तो पर्यंत नक्कीच लाईट येतील. प्लॅन तर छान होता पण गॅरेज मधून गाडी बाहेर काढणे हे हि मोठ्ठे चॅलेंज होते. गॅरेजचे दार काहीतरी जुगाड करून ओपन केले. चार पाच तासाने घरी परत आलो पण अजुनी नेबरहुडवर अंधाराचेच साम्राज्य होते. कसे तरी धडपडत घरी आलो. ऋचासाठी हे सगळे नवीनच होते. आमच्या नेबरहूड मध्ये लाईट्स नसले तरी बाकी नेबरहुड्स एकदम चकमकत होती. तिची आपली एकच भुणभुण ... its not fair..
पण थोड्याच वेळात ह्या अंधाराला सरावलो. ऋचाने घरात सगळीकडे दिवाळीसारखे दिवे, मेणबत्त्या लावल्या. घर एकदम प्रकाशाने झळाळून निघाले. तिमिरातुनी तेजाकडे असे काहीसे.. खूप दिवसांनी आम्ही तिघांनी आरामात बसून गप्पा मारल्या.. बोर्ड गेम्स खेळलो.. ऋचा इतकी एक्ससिटेड होती कि तिने भारतात सगळ्यांना लाईट नसल्याचे facetime करून सांगितले... अशी अचानक कधीतरी लाईट जाण्यातही एक मजा येते.
आमच्याकडे लहानपणी काही ना काही कारणाने लाईट जायचेच. आठवड्यातून एकदा लाईटना हक्काची सुट्टी असायची.. बाकी वेळी कधी लोड शेडींग, तर कधी लाईटच्या खांब पडला तर कधी वायर तुटली तर कधी ट्रान्सफॉर्मर खराब झाला म्हणून. ऐन परीक्षेच्या वेळी लाईट गेले कि जास्त चीडचीड व्हायची. एरवी कधी अभ्यास असेल तर मेणबत्तीच्या उजेडात वाचताना लै भारी वाटायचे. बाकी वेळी मज्जाच असायची. सगळे शेजारीपाजारी एकत्र येऊन गप्पा मारायचो, अंधारात चांदण्याच्या किंवा लुकलुत्या मेणबत्तीच्या प्रकाशात एकत्र अंगात पंगत करून जेवायचो, भुता खेताच्या गोष्टी सांगायचो, मेणबत्तीच्या उजेडात भीतीवर सावल्यांचे खेळ खेळायचो, आकाश निरभ्र असेल तर तारे ओळखायचो.. अश्यावेळी लवकर लाईट आली तर वाईट वाटायचे कारण लाईट नसताना टाईमटेबल पाळावे लागायचे नाही. लाईट येईपर्यंत कसलीही घाई नसायची.
हे सर्व सांगायचं कारण म्हणजे आता हे सगळं अनुभवायला मिळत नाही. कालच्या ब्लॅकआउट मुळे ह्या आठवणींना उजाळा मिळाला. खरंच 'लाईट जाणे' यातली मजा खूप वेळा घेतली आहे आणि त्याचा त्रासही सहन केला आहे . पण त्यातले अनुभव आणि आठवणी या नेहमीच आनंददायक आहेत.
-मी मधुरा...
१० डिसेम्बर २०१६
१९ सप्टेंबर २०१७
माझ्या डायरीतून...
केवढा बर्फ पडतो आहे पोर्टलॅंड मध्ये! नुसते वंडरलँड झाले आहे.. जणू बर्फाची दुलई पांघरली आहे. दोन तीन दिवस झाले घरातून बाहेर हि पडलो नाही. नाही म्हणायला एकदा दोनदा बर्फात खेळायला गेलो इतकेच! सूर्याचे दर्शन होऊन कित्तेक दिवस झाले.. हे स्टॉर्म किती दिवस चालणार आहे काय माहिती?
काल तर हद्दच झाली. दुपारच्या सुमारास चक्क लाईट गेली. हो हो अमेरिकेत लाईट गेली.. विश्वास बसत नाही ना? लाईट जाणे हे इतके कॉमन नसले तरी क्वचित कधी तरी १-२ सेकंडसाठी लाईट जाऊन लगेच परत येतात. पण ह्यावेळी कहर झाला. बर्फाच्या वादळामुळे ट्रान्सफॉर्मर वरच झाड पडले. सगळीकडे बर्फ असल्याने क्रू ला काम करणे ही जड जात होते. लाईट जाण्याचा इतक्या वर्षात अनुभव नसल्याने एकदम धांदल उडाली. सेल फोन्स, iPad बाकी इलेक्ट्रॉनिक वस्तू पूर्ण चार्ज करून ठेवायला हव्या होत्या. टॉर्च होती पण बॅटरीज नव्हत्या, मोठया मेणबत्या घरात नसल्याने बर्थडे कॅण्डल्स वर किती वेळ काढणार? एकूण काय अश्या आणीबाणीच्या परिस्थितीत राहण्यासाठी आम्ही सज्ज नव्हतो.
बाहेर उजेड आहे तोवर लाईटचा काही प्रॉब्लेम नव्हता पण हीटर बंद झाल्याने घर हळू हळू गार पडायला लागले. मग महेशने नामी युक्ती काढली.. movie पाहायला जायचे आणि येताना जेवण करून परत यायचे... तो पर्यंत नक्कीच लाईट येतील. प्लॅन तर छान होता पण गॅरेज मधून गाडी बाहेर काढणे हे हि मोठ्ठे चॅलेंज होते. गॅरेजचे दार काहीतरी जुगाड करून ओपन केले. चार पाच तासाने घरी परत आलो पण अजुनी नेबरहुडवर अंधाराचेच साम्राज्य होते. कसे तरी धडपडत घरी आलो. ऋचासाठी हे सगळे नवीनच होते. आमच्या नेबरहूड मध्ये लाईट्स नसले तरी बाकी नेबरहुड्स एकदम चकमकत होती. तिची आपली एकच भुणभुण ... its not fair..
पण थोड्याच वेळात ह्या अंधाराला सरावलो. ऋचाने घरात सगळीकडे दिवाळीसारखे दिवे, मेणबत्त्या लावल्या. घर एकदम प्रकाशाने झळाळून निघाले. तिमिरातुनी तेजाकडे असे काहीसे.. खूप दिवसांनी आम्ही तिघांनी आरामात बसून गप्पा मारल्या.. बोर्ड गेम्स खेळलो.. ऋचा इतकी एक्ससिटेड होती कि तिने भारतात सगळ्यांना लाईट नसल्याचे facetime करून सांगितले... अशी अचानक कधीतरी लाईट जाण्यातही एक मजा येते.
आमच्याकडे लहानपणी काही ना काही कारणाने लाईट जायचेच. आठवड्यातून एकदा लाईटना हक्काची सुट्टी असायची.. बाकी वेळी कधी लोड शेडींग, तर कधी लाईटच्या खांब पडला तर कधी वायर तुटली तर कधी ट्रान्सफॉर्मर खराब झाला म्हणून. ऐन परीक्षेच्या वेळी लाईट गेले कि जास्त चीडचीड व्हायची. एरवी कधी अभ्यास असेल तर मेणबत्तीच्या उजेडात वाचताना लै भारी वाटायचे. बाकी वेळी मज्जाच असायची. सगळे शेजारीपाजारी एकत्र येऊन गप्पा मारायचो, अंधारात चांदण्याच्या किंवा लुकलुत्या मेणबत्तीच्या प्रकाशात एकत्र अंगात पंगत करून जेवायचो, भुता खेताच्या गोष्टी सांगायचो, मेणबत्तीच्या उजेडात भीतीवर सावल्यांचे खेळ खेळायचो, आकाश निरभ्र असेल तर तारे ओळखायचो.. अश्यावेळी लवकर लाईट आली तर वाईट वाटायचे कारण लाईट नसताना टाईमटेबल पाळावे लागायचे नाही. लाईट येईपर्यंत कसलीही घाई नसायची.
हे सर्व सांगायचं कारण म्हणजे आता हे सगळं अनुभवायला मिळत नाही. कालच्या ब्लॅकआउट मुळे ह्या आठवणींना उजाळा मिळाला. खरंच 'लाईट जाणे' यातली मजा खूप वेळा घेतली आहे आणि त्याचा त्रासही सहन केला आहे . पण त्यातले अनुभव आणि आठवणी या नेहमीच आनंददायक आहेत.
-मी मधुरा...
१० डिसेम्बर २०१६
No comments:
Post a Comment